بسکه از شادابی خطت شد این گلزار سبز

خاک می گردد چو ابر از سایهٔ دیوار سبز

زبن هوا گر دانهٔ تسبیح گیرد آب و رنگ

می شود چون ریشه های تاکش آخر تار سبز

می نماید بی نسیم مقدم جان پرورت

سبزهٔ این باغ ، چون رگ ، بر تن بیمار سبز

نخل عجزم ، آبیارم التفاتی بیش نیست

می توان کردن مرا از نرمی گفتار سبز

خرمی در طینت مردم به قدر غفلتست

دارد این آیینه ها را شوخی زنگار سبز

جزوها را تابع کیفیت کل بودنست

سنگ هم در شیشه می غلتد چو شدکهسار سبز

صورت خاکیم و دام اعتباری چیده ایم

ریشهٔ ما را دمیدن می کند ناچار سبز

بهرهٔ تحقیق از تقلید بردن مشکلست

خضر نتوان شد، کنی گر جامه و دستار سبز

ساز و برگ عشرت از بار تعلق رستن است

سرو را آزادگیها دارد این مقدار سبز

چون خط پرگار هستی حلقه درگوشم کشید

کرد آخر گرد خود گردیدنم زنار سبز

عالمی را دستگاه از مرگ غافل کرده است

بنگ دارد هرچه می بینی در این گلزار سبز

عارضش از سایهٔ گیسو به خط غلتیده است

برگ گل کم می شود بیدل به زهرمار سبز